Kunnen jullie jezelf voorstellen? Wat was jullie parcours vóór de Samenlevingsdienst?
Ik ben Félie, ik ben bijna 20 en kom uit Terhulpen. Ik ben direct na mijn zesde middelbaar met mijn Samenlevingsdienst begonnen. Ik heb de toegangsproeven voor binnenhuisarchitectuur geprobeerd, maar die zijn niet gelukt. Ik had over de Samenlevingsdienst gehoord via het studiebegeleidingscentrum CIO (Centre d’Information et d’Orientation), dat me geadviseerd heeft om verschillende beroepen uit te testen om te ontdekken wat ik zou willen doen.
Ik heet Valentine en ben 22 jaar. Na het middelbaar heb ik een jaar genomen om na te denken over wat ik later zou willen doen. Daarna heb ik universitaire studies in Germaanse en Romaanse talen geprobeerd. Ik heb het twee weken volgehouden… en snel beseft dat de universiteit niets voor mij is! Ik wilde niet blijven stilzitten. Ik wilde wel een zeker ritme en routine aanhouden en mijn ouders hebben me toen over de Samenlevingsdienst verteld.
Wat heeft jullie gemotiveerd om jullie voor een Samenlevingsdienst te engageren?
Valentine: Ik vond het fijn dat er naast het project vormingen aangeboden worden. Zo zou ik nieuwe dingen kunnen leren en tegelijkertijd iets nuttigs doen. Maar het was vooral de slogan ‘neem je tijd zonder je tijd te verliezen’ die me overtuigd heeft. Ik heb de projecten bekeken en wilde graag het werken met dieren uitproberen.
Félie: Het aanbod aan vormingen was ook voor mij een goed argument. Van bij het begin zat de sfeer helemaal goed. De mensen waren zeer sympathiek en dat had ik nodig. Dat ik zonder studie of vooropleiding dierenverzorging mocht uitproberen, sprak me ook aan.
Hadden jullie jezelf doelen gesteld bij het begin van de Samenlevingsdienst?
Félie: Ontdekken wat ik volgend jaar wil doen! Maar ik weet het nog altijd niet! (lacht) Ik wilde ook proeven van het beroepsleven. Kennismaken met de professionele routine, wennen aan wat me later te wachten staat, dat heb ik alvast gedaan.
Valentine: Mijn doel was om het 6 maanden vol te houden, want ik geef zeer snel op waaraan ik begonnen ben. Ik ben dus zeer trots op mezelf, want ik heb het volgehouden. Ik verwachtte niet echt dat ik mijn pad zou vinden, maar nu heb ik een aantal extra pistes om te verkennen.
Vertel ons iets meer over jullie project, wat jullie dagelijks doen…
Wanneer we ‘s ochtends aankomen, zorgen we vooral voor de katten. We maken hun kooien schoon; dat moet zeer grondig gebeuren. We geven ze voeding en water en maken hun mandjes schoon. Daar zijn we tot het begin van de namiddag mee bezig, vooral als er veel kittens zijn. In de namiddag gaan we wandelen met de honden op het domein of in de buurt. Soms werken we aan de socialisatie van de schuwste katten. Het is mooi om te zien hoe de katten die altijd in een hoekje blijven zitten zich langzaamaan meer op hun gemak beginnen te voelen, totdat ze geadopteerd worden.
Worden er vaak dieren geadopteerd?
Ja! Het is soms moeilijk om er niet te gehecht aan te raken, vooral omdat de meest sympathieke dieren altijd als eerste geadopteerd worden…
Wat hebben jullie over jezelf geleerd tijdens ons project?
Valentine: Ik heb ontdekt dat ik veel zelfstandig en alleen kan doen. In het begin had ik niet zoveel vertrouwen in mijn capaciteiten, maar door te observeren heb ik geleerd dat ik met de dieren kon gaan wandelen, dingen alleen kon en dat heeft me veel zelfvertrouwen gegeven.
Félie: Mijn zelfvertrouwen is ook gegroeid.
Waren er negatieve aspecten van jullie project waaruit jullie lessen getrokken hebben?
Félie: Ik heb geleerd dat ik gerespecteerd wil worden en graag heb dat mijn werk gewaardeerd wordt. Dat was een beetje moeilijk met sommige vrijwilligers, maar er was er één die altijd ijsjes meebracht en die hadden we graag! (lacht) Maar als we een probleem hadden, wisten we altijd bij wie we terecht konden.
Wat nemen jullie mee uit jullie ervaring met de Samenlevingsdienst?
Valentine: Vóór mijn Samenlevingsdienst zat ik een beetje in een zwart gat. Ik had geen echte routine meer, maar nu ik op de goede weg ben, ga ik blijven werken aan mijn zelfdiscipline. Ik wil niet dat de Samenlevingsdienst tot niets geleid heeft. Ik heb mijn motivatie teruggevonden en wat ik ook begin, ik zal het ernstiger aanpakken dan wanneer ik geen Samenlevingsdienst gedaan zou hebben.
Félie: Ik ben nu bijna zeker dat ik met dieren wil werken. Ik weet nog niet precies wat ik ga doen, maar ik heb dankzij de Samenlevingsdienst misschien wel mijn roeping ontdekt!
Weten jullie al wat jullie gaan doen na jullie Samenlevingsdienst?
Valentine: Ik heb nog niet echt een idee, maar ik ben in elk geval gemotiveerd om mijn rijbewijs te halen. Als ik niet opnieuw ga studeren, is een rijbewijs altijd een troef. Ik weet niet of ik per se met dieren wil werken, want ik wil geen lange studies volgen, maar ik ben wel van plan om naar Sans Collier terug te keren als vrijwilliger.
Félie: Ik ga studeren. Ik heb naast mijn getuigschrift middelbaar onderwijs een diploma nodig. Ik weet nog niet welke richting ik zal uitgaan, maar ik zal mijn keuze maken volgens wat ik wil leren en niet noodzakelijk in functie van een toekomstige baan.
Eén van de doelstellingen van de Samenlevingsdienst is het vormen van actieve, kritische, solidaire en verantwoordelijke burgers via onze vormingen. Hebben jullie engagementen of waarden leren kennen die jullie nu na aan het hart liggen?
Félie: Zero waste, meer aandacht hebben voor wat ik consumeer en voor vervuiling. In de vorming Communicatie heb ik ook veel bijgeleerd over geweldloze en non-verbale communicatie. Ik ben begonnen met kleine gebaren door bijvoorbeeld hondendrollen die anderen achtergelaten hadden op te ruimen tijdens het uitlaten van de honden en andere kleine dagelijkse acties.
Valentine: Ik heb de indruk dat de Samenlevingsdienst me meer tools gegeven heeft, meer argumenten om de ideeën die ik belangrijk vind over te brengen en te verdedigen. Tijdens de vormingen heb ik ook kritisch leren denken en meer leren opzoeken over de onderwerpen die me interesseren.
Als jullie de Samenlevingsdienst zouden moeten aanbevelen aan een vriendin, welk argument zouden jullie dan benadrukken?
Valentine: Opnieuw iets doen waarbij je je nuttig voelt en weer in een routine komt. Je hebt niets te verliezen, het kan je alleen maar goed doen.
Félie: Ik ben al begonnen met het aanbevelen van de Samenlevingsdienst in mijn kennissenkring! Ik zou het vooral aanraden aan de mensen die nog niet weten welke richting ze willen inslaan en aan diegenen die meer zelfvertrouwen willen krijgen en zich gewaardeerd willen voelen als mens. Als je een Samenlevingsdienst doet, heb je echt het gevoel dat je erbij hoort.
Tekst : Kambi Musube
Gastorganisatie : Het dierenasiel Sans Collier